Δημήτρης (Μήτσος) Μουρατίδης. λιγα λογια για τον πρωην πρόεδρο της Βιβλιοθηκης ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΟΔΟΙΠΟΡΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Έφυγε ο «Στέλιος» της ΕΠΟΝ Πειραιά
αναδημοσιευση
Στις 21/7 έφυγε από κοντά μας ο Δημήτρης (Μήτσος) Μουρατίδης ένας αγωνιστής της αριστεράς. Πόντιος, που σήκωσε στις πλάτες του όλες τις διώξεις που έζησε η παράταξη αυτή από το 1936 και μετά, με ενδιάμεσες, όμως σύντομες ανάσες.
Φοιτητής της Μαθηματικής Σχολής, συλλαμβάνεται στο πανεπιστήμιο, ο νεαρός τότε Δημήτρης, μακριά από την οικογένειά του που ζει στη Φλώρινα και χωρίς δίκη, κλείνεται στις φυλακές της Ακροναυπλίας, το 1936.
Μαζί με όλους τους «Ακροναυπλιώτες» που η πρότασή τους να πολεμήσουν τους φασίστες Ιταλούς στην Αλβανία είχε απορριφθεί από την κυβέρνηση Μεταξά, παραδίδεται από τους διώκτες του «Έλληνες» στους κατακτητές, το 1941. Μεταφέρεται, μαζί με λιγοστούς Ακροναυπλιώτες, από τους Ιταλούς στην Κέρκυρα απ’ όπου δραπετεύει το 1942 και μετά από περιπλανήσεις, βρίσκεται στο «βουνό» όπου οργανώνεται η αντίσταση. Οι περισσότεροι όμως Ακροναυπλιώτες κρατούνται όμηροι και εκτελούνται από τους πρώτους σε κάθε ευκαιρία από τους Γερμανούς, είτε στην Καισαριανή είτε σε άλλες περιοχές.
Ο Μουρατίδης στέλνεται από το ΕΑΜ στον Πειραιά στις αρχές 1943 για τη στελέχωση της ΕΠΟΝ όπου δουλεύει νύχτα-μέρα μέχρι την απελευθέρωση. Ακόμη και σήμερα είναι γνωστός στους Πειραιώτες της αριστεράς, σαν «ο Στέλιος της ΕΠΟΝ».Οι κατακτητές φεύγουν αλλά οι Εγγλέζοι έρχονται και η με κάθε τρόπο –επιστημονική πια δυσφήμηση της αριστεράς, μεθοδεύεται και οι νέες διώξεις αρχίζουν χωρίς σταματιμό. Ο Μήτσος, ακολουθεί το Δεκέμβρη του ’44 τη μεγάλη πορεία των Πειραιωτών και Αθηναίων, οπαδών της αριστεράς προς Θεσσαλία, χωρίς τροφή και ρούχα στην καρδιά του χειμώνα, συνεχώς πολυβολούμενοι από τα αεροπλάνα των Εγγλέζων που τους ακολουθούν.
Επιστρέφει πριν τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ρακένδυτος αλλά έτοιμος για νέους αγώνες που γίνονται πολύ δύσκολοι. Συλλαμβάνεται τον Οκτώβρη του 1948 από την Ασφάλεια Πειραιά και στέλνεται στη Μακρόνησο όπου στη ΣΦΑ βασανίζεται όσο λίγοι, μια και σέρνει πάντα, σαν κόκκινο πανί, την ιδιότητα του ακροναυπλιώτη. Μόλις συγκεντρώνονται από την Ασφάλεια Πειραιά νέα στοιχεία, κατά τη γνώμη τους, ικανά να σταθεί μια κάποια κατηγορία σε βάρος του, ώστε να καταδικασθεί σε θάνατο με την κατηγορία «για την προσπάθεια απόσπασης μέρους του όλου της επικρατείας» όπως προβλεπόταν από το Γ΄ Ψήφισμα, τον μεταφέρουν –σκελετωμένο σχεδόν, για το Στρατοδικείο. Καταδικάζεται τρεις φορές σε θάνατο μαζί με την Καίτη Ζεύγου και τους Σωτήρη Μπαρμπουνάκη, Α. Στριλάκο, Αρτ. Ιωαννίδη, Μαρία Μουδέ, Ευαγ. Σαράτση, Γ. Ηλιόπουλο και πολλούς άλλους, όλοι σε θάνατο. Τελικά όμως κανείς τους δεν εκτελείται, γιατί οι μανάδες και γυναίκες των καταδικασμένων, αφού κατάλαβαν ότι οι ξεχωριστές κινητοποιήσεις της κάθε μιας, δεν έφερναν κανένα αποτέλεσμα, σχημάτισαν την ΠΕΟΠΕΦ, νόμιμο Σωματείο, με επικεφαλείς τις Ασημίνα Αμπατιέλου, Αικ. Προβελεγγίου, Μαρία Μουρατίδου, και πολλές άλλες άξιες γυναίκες και, πέτυχαν με τις συνεχείς επισκέψεις τους στις ξένες πρεσβείες και ιδιαίτερα την αποστολή ολόκληρης της συγκεκριμένης δικογραφίας στον ΟΗΕ όπου γινόταν η συζήτηση για τις αθρόες εκτελέσεις αντιφρονούντων, στην Ελλάδα, και μετά από ισχυρές πιέσεις των αντιπροσώπων της Ρωσίας και Πολωνίας, έγινε δεκτή συμβιβαστική πρόταση της χώρας του Ισημερινού για υπόδειξη του ΟΗΕ να σταματήσουν επί τέλους οι εκτελέσεις, έστω και εκείνων που καταδικάσθηκαν κατά τη διάρκεια της πιο πάνω Συνέλευσης του ΟΗΕ. Ύστερα από τις ισχυρές πιέσεις και τη διεθνή κατακραυγή η κυβέρνηση αναγκάσθηκε να σταματήσεις τις εκτελέσεις όλων των θανατοποινιτών του Εμφυλίου, αλλά θα τις ξαναρχίσει, εκτελώντας τον Μπελογιάννη και άλλους αγωνιστές για «κατασκοπεία». Στο σημείο αυτό πρέπει να προστεθεί, ότι οι διωκτικές αρχές εκδικούμενες τις γυναίκες της ΠΕΟΠΕΦ, ζήτησαν τη διάλυση του Σωματείου αυτού αλλά και παρέπεμψαν επί κυβερνήσεως Πλαστήρα, τη γριούλα πια, Ασημίνα Αμπατιέλου και την Μαρία Μουρατίδου στο Έκτακτο Στρατοδικείο, το 1951 με την κατηγορία ότι κινήθηκαν για τη σύσταση του πιο πάνω Σωματείου με υπόδειξη και με εντολή του ΚΚΕ.
Ο Μήτσος Μουρατίδης αφού γύρισε όλες σχεδόν τις ελληνικές φυλακές, αποφυλακίστηκε το 1963 και αναδείχτηκε σε Γραμματέα Περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης της ΕΔΑ.
Το 1967 όμως συλλαμβάνεται και πάλι στην Καβάλα όπου βρίσκεται για να σταλεί εξορία στο Παρθένι της Λέρου, μέχρι το 1971. Αμέσως προσπαθεί μαζί με άλλους, να στελεχώσουν τον αντιδικτατορικό αγώνα απ’ την πλευρά της ανανεωτικής αριστεράς, αλλά συλλαμβάνεται μαζί με τον Μπάμπη Δρακόπουλο, τον Μήτσο Παρτσαλίδη, τον Βασ. Τσιγκούνη και άλλους και παραπέμπονται σε δίκη. Μένει στη φυλακή μέχρι την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών, το 1974.
Αν μετρήσετε σωστά, θα καταλάβετε ότι 26 χρόνια της ζωής του ο Μήτσος Μουρατίδης, τα έζησε σε φυλακές και εξορίες κάτω από συνθήκες άθλιες, βασανισμών, πείνας, υγρασίας και στερήσεων.
Κι όμως, μέχρι τις παραμονές του θανάτου του, συνέχισε να δουλεύει για τη σωστή συγκρότηση της Βιβλιοθήκης της Εθνικής Αντίστασης.

Έφυγε ο αγωνιστής Δημήτρης Μουρατίδης
Έφυγε πλήρης ημερών ο αγωνιστής της εθνικής αντίστασης και της αριστεράς, Δημήτρης Μουρατίδης. Από γονείς πρόσφυγες από τον Πόντο, μεγάλωσε με ευθύνη της μάνας του, σπούδασε παρά τις αντιξοότητες και έγινε τελικά καθηγητής Μαθηματικών στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Ως φοιτητής ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική δράση και την περίοδοι της 4ης Αυγούστου συλλαμβάνεται και παρά το νεαρό της ηλικίας του στέλνεται χωρίς δίκη στο στρατόπεδο της Ακροναυπλίας (1937-40). Στον πόλεμο με τους Γερμανούς, γίνεται το έγκλημα και τον παραδίδουν, όπως και άλλους, στους χιτλερικούς. Πολλοί από τους Ακροναυπλιώτες στέλνονται για εκτελέσεις. Το ίδιο ισχύει και για τους 200 της Καισαριανής το 44, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήταν από την Ακροναυπλία. Τον ίδιο τον στέλνουν σε στρατόπεδα στην Ελλάδα από το 41. Τον Σεπτέμβρη του 43, τον στέλνουν στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας, όπου και δραπετεύει μαζί με άλλους αγωνιστές. Κάτοικοι της Κέρκυρας, από τους περιθάλπουν και τελικά τους φυγαδεύουν στον Πειραιά, όπου ο Δ. Μουρατίδης δουλεύει στην οργάνωση Νεολαία. Στον εμφύλιο συλλαμβάνεται στον Πειραιά και τον στέλνουν στην Μακρόνησο όπου υφίσταται απερίγραπτα βασανιστήρια. Τον φέρνουν στην Αθήνα, περνάει από στρατοδικείο και καταδικάζεται σε θάνατο. Παραμένει στη φυλακή με την απειλή της εκτέλεσης μέχρι το 1963 όπου και αποφυλακίζεται. Το 1967 με τη δικτατορία ξανασυλλαμβάνεται^ αυτή τη φορά μεταφέρεται στο Παρθένι της Λέρου. Στη διάσπαση του ΚΚΕ τοποθετείται με την πλευρά της ανανέωσης. Αποφυλακίζεται το 1971 και ξανασυλλαμβάνεται το 1973 μαζί με τους Παρτσαλίδη και Τσιγγούνη που ανήκουν ήδη στο ΚΚΕ εσωτερικού. Αποφυλακίζεται το 1974 και έκτοτε δραστηριοποιείται στην Πανελλήνια Ένωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ). Παίρνει μέρος στην εταιρεία μελέτης του έργου της ΕΠΟΝ και στη συνέχεια δραστηριοποιείται στη Βιβλιοθήκη της Εθνικής Αντίστασης, όπου ήταν μέχρι και το τέλος πρόεδρος της.
Τα στοιχεία για τον Δημήτρη Μουρατίδη έδωσε ο Παναγιώτης Αρώνης τον οποίο και ευχαριστούμε.